PHOTOGRAPHY WEBLOG

Een multimedia-presentatie van MSNBC, inclusief een bollenveldenfoto van Ed Oudenaarden.

Een foto van een man aan een kruis, gewikkeld in plastic folie, moet verwijderd worden uit een expositie van het werk van fotograaf René Zuiderveld.

Dat stelt de Bond tegen het vloeken, die de foto godslasterlijk noemt. De foto maakt onderdeel uit van de expositie ”SMart & leather pics” bij cadeauwinkel Gays&Gadgets in de Spuistraat in Amsterdam. Ook mag de foto wat de bond betreft niet langer een rol spelen in de reclame-uitingen voor de cadeauwinkel.Dat iemand zich ter vermaak van expositiebezoekers aan een kruis laat ophangen en fotograferen, raakt gelovigen in hun godsdienstige gevoelens, stelt de bond.

Gays&Gadgets weigert de foto te verwijderen. Directeur H. Verhoeven van de cadeauwinkel: „In die tijd stierven duizenden misdadigers aan het kruis. De kerk heeft geen copyright op de afbeelding van een gekruisigde.”

Bron: Reformatorisch Dagblad.

In Galerie Artbroker in Boxtel wordt morgen een expositie geopend van fotograaf Teun Voeten. Ter gelegenheid daarvan vandaag een interview in het Brabants Dagblad. Voeten weet wel iets van oorlogen, hij liep in Bosnië, Irak, Afghanistan, Soedan, Sierra Leone en Colombia tussen de lijken en mijnenvelden.

Je woont in Brussel en New York, je werkt voor grote buitenlandse media. En je geeft veel lezingen. Behoor je tot de dure lezingengevers?

"Niet als ik naar een middelbare school ga, wel als ik een zaal CEO's moet toespreken, dan gaat het gauw om 5000 euro. Kijk, mijn opa was kaashandelaar in Breda, thuis zijn we ook opgevoed met gezonde gedachten over het instinct van kruideniers. Daarom werk ik ook voor buitenlandse media, als je wilt overleven in mijn vak moet je wel internationaal werken.''

Twee keer gescheiden, één kind. Niemand zal zich verbazen dat jouw liefdeleven enigszins rumoerig is?

"Dat heeft niks met m'n werk te maken. Ik ben vier, vijf keer per jaar een dag of tien, veertien op reportage, de rest van het jaar werk ik thuis. Ik ben meer thuis dan iemand die op kantoor zit. En mijn kijk op het leven is de laatste 20 jaar ook niet veranderd. Ik ben ook geen oorlogs-junk. Mijn referentiekader is eigenblijk zoals dat van normale mensen: huisje-boompje-beestje. Dat hou ik ook bewust zo. Als je naar een oorlog trekt, moet je fris en onbevangen kunnen kijken. Ik heb ook een normaal sociaal leven, dat moet ook, omdat je toch af en toe eenzaam bent, in dit vak. Het is wel zo dat je onafhankelijker wordt. Als je zo regelmatig helemaal op jezelf bent aangewezen…"

Je gaat me niet vertellen dat je niet cynischer bent geworden de afgelopen 20 jaar.

"Nou, niet ten opzichte van oorlogsgebieden, wel ten opzichte van het westen. De westerse wereld wordt steeds stompzinniger met al dat platte materialisme. En je wordt natuurlijk wel sarcastischer, als je maar genoeg vluchtelingenkampen bezoekt. Maar dit werk kun je niet zuiver voor de poen doen, ik werk nog steeds vanuit idealistische motieven."

"Ik heb heus wel eens getwijfeld aan mijn eigen nut, aan de andere kant heb ik ooit met een reportage het verband aangetoond tussen de handel in diamant en de oorlog in Congo, Sierra Leone en Angola. Dat verhaal en de foto's verschenen in Vanity Fair, het grootste mainstream-blad in de Verenigde Staten. Daar is Newsweek toen opgedoken, er is een film gemaakt over het onderwerp - voor die tijd was er in de VS geen enkele aandacht voor of kennis van die oorlog."

De Zweedse persfotograaf Sven Näckstrand, die bijna 20 jaar voor Agence France-Presse werkzaam is geweest in Israël, is dinsdagavond in Uppsala aan kanker overleden. Näckstrand werd op 8 december 1949 in Zweden geboren. In de vroege jaren tachtig van de vorige eeuw was hij als VN-militair gestationeerd in de Sinaï-woestijn. Als verwoed fotograaf kwam hij daarna in Israël aan de slag, eerst voor het agentschap Gamma en vanaf 1985 bij AFP. Hij fotografeerde de gevolgen van twee intifada's, vredesonderhandelingen in Israël en Washington, het vredesakkoord met Jordanië en de moord op premier Rabin in november 1985.

In 2003 besloot Näckstrand terug te keren naar zijn geboorteland waar hij AFP-bureauchef werd voor heel Scandinavië. Sindsdien fotografeerde hij vooral sportevenementen (in het bijzonder skiën en andere wintersporten).


Foto Sven Näckstrand

Lieve Blancquaert, donderdag 20 december om 20.50 op de Vlaamse tv-zender Canvas in het programma Canvas XL:

Lieve Blancquaert heeft het onder meer over haar vakgenoot, de fotograaf James Nachtwey, die het onderwerp was van de indringende documentaire War Photographer.

Kunst-uur: Door de ogen van...

Cleo Campert, fotografe (dochter van schrijver Remco Campert) bezoekt voor de Stichting Care Foundation The Gambia. Een paar jaar geleden bezocht Cleo The Gambia en ontmoette daar een Nederlandse vrouw Ineke de Rijk. Ze bezoekt haar nu opnieuw. Ineke heeft in de bush, met giften van vele sponsors en organisaties, een groot ziekenhuis gebouwd. Voor de vrouwen is een skill centrum opgericht. Ineke is niet te stoppen zelfs niet door de vele aanvallen van malaria. De laatste aanval heeft haar gehoor teruggebracht naar nog maar 5%. Cleo maakt ter plekke foto's, ook van het vrouwenbesnijdenisritueel. Gelukkig zijn de vrouwen hier inmiddels wakker geschud wat voor gevolgen een besnijdenis kan hebben. Ze beginnen voorstander te worden van een kleiner ritueel. Cleo exposeert regelmatig in Amsterdam.

Zaterdag 22 december, 17.00-17.25, Nederland 2, AVRO.

Schrijver/filmer/columnist Leon de Winter plaatste vanmorgen een stuk over de winnende UNICEF-foto van Stephanie Sinclair: Foto toont achterlijkheid van bepaalde culturen.

Enkele fragmenten:

Er zijn mensen die dit beeld opzij kunnen schuiven en zonder weerzin, misselijkheid en woede hun dag kunnen vervolgen. Wat we zien is barbaarsheid van de grofste soort, maar het lichtzinnige cultuurrelativisme dat in onze tijd de verschijningsvorm van decadente onverschilligheid is laat velen de schouders ophalen bij het zien van een 11-jarig meisje dat door deze man verkracht zal worden.

Het meisje is door haar ouders aan deze barbaarse man verkocht, ook al zal het woord ‘verkopen’ ook in de taal van deze mensen niet worden gebruikt. Volgens de fotograaf is zij door haar ouders verkocht omdat zij geld nodig hadden. Haar aanstaande echtgenoot belooft dat hij haar naar school zal sturen, maar de vrouwen in het dorpje Damarda in de provincie Ghor in Afghanistan geloven niet in sprookjes: ‘Ze voorspellen dat het kind snel nakomelingen zal krijgen.’ Want: ‘Onze mannen willen geen ontwikkelde vrouwen.’

Overigens opende het ZDF Heute-Journal maandagavond met de foto. Daar kan ons eigen staatsjournaal in menig opzicht nog een puntje aan zuigen.

(Heel recent is de foto trouwens niet. Hij werd al op 9 juni 2006 gepubliceerd in de New York Times. Unicef houdt het erop dat de foto deel uitmaakt van een reportage met een looptijd van 2005-2007 en daarmee nieuw genoeg voor de competitie van dit jaar.)

Een kwart van alle Nederlanders bewerkt foto’s van zichzelf op de computer, met als doel er voordeliger uit te zien. Dat blijkt uit onderzoek van bureau Euroclix.

Wat mensen precies corrigeren, is niet nader onderzocht. Het varieert van het wegwerken van een simpele puist tot het wissen van complete vetrollen, denkt Rob Meisters van online fotoservice Webprint, opdrachtgever voor het onderzoek.

De kerstdagen zijn normaal gesproken goed voor de fotobranche, aldus Meisters. Niet alleen vanwege de fotograferende wintersporters, maar ook dankzij de thuisblijvers die zich in een sfeervolle feestsetting voor de lens wagen.

"Al zie je steeds minder piekmomenten in de afdrukcentrales. Toen mensen nog op rolletjes fotografeerden, gingen ze direct naar de winkel, omdat ze nieuwsgierig waren naar het resultaat. Dat hoeft niet meer. Mensen maken veel foto’s, kijken daarna eerst eens op hun laptop en bestellen dan in de loop van het jaar hun afdrukjes."’

Op dit moment hebben de fotocentrales hun handen vol aan de fotocadeaus, zegt Meisters. Met name de afdrukken op canvas zijn erg gewild als cadeau voor de kerstdagen.

Bron: Algemeen Dagblad.

De fototentoonstelling 'Belgicum' van De Morgen-fotograaf Stephan Vanfleteren blijkt de grootste publiekstrekker die het Antwerps FotoMuseum ooit programmeerde. Om die reden wordt de reeks verlengd, al zeker tot en met februari 2008.

Ook het gelijknamige boek blijkt een schot in de roos. Na drie maanden is het al aan de derde druk toe, klinkt het bij uitgeverij Lannoo.De tentoonstelling in Antwerpen is de eerste grote overzichtstentoonstelling van Vanfleteren.

Het België-project is het resultaat van meer dan vijftien jaar foto's uit eigen land en brengt niet zozeer de grote geschiedenissen of politieke gebeurtenissen in beeld, maar wel in zwart-wit de getroebleerde landschappen, de gehavende gebouwen en mensen die in de marge van onze maatschappij leven. Oorspronkelijk zou de tentoonstelling de deuren sluiten op 6 januari 2008.

Bron: De Morgen.

Voor de Vlaamse lezers:

Fotografe An Nelissen en haar partner Bob wonen met hun twee kleine kinderen in Gent en ze dromen van een groot gezin.

Omdat ze zowel voor hun privé-leven als voor hun professionele bezigheden meer ruimte nodig hebben, doen ze een beroep op tv-makelaar Jo De Poorter. Ze hebben een budget van 500.000 euro en zoeken iets rond Gent.

'TV Makelaar', donderdag 20 december om 21.55 uur op VTM.

Otto Dekkers, student Bedrijfskunde aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, heeft de HBD Scriptieprijs 2007 gewonnen. Dekkers beschrijft in zijn scriptie de invloed van de digitale revolutie in de fotografie op de overlevingskansen voor de Nederlandse fotovakhandel.

Dekkers concludeert in zijn scriptie dat de toekomst voor de gehele fotovakhandel er zorgelijk uitziet. Het aantal ondernemingen en winkels daalt, het marktaandeel daalt en de ontwikkeling blijft achter. Toch zijn er genoeg perspectieven voor individuele fotozaken. De behoefte van de consument staat steeds meer centraal. Voor ondernemers in de fotovakhandel die hier goed op inspelen zijn er zeker kansen. De ondernemer moet duidelijke keuzes maken als het gaat om assortiment en doelgroep. Een goede presentatie op internet, als aanvullend kanaal, is een must.

De scriptie is gratis te downloaden via www.hbd.nl/scriptieprijs.

Vandaag in het actualiteitenprogramma Netwerk een portret van de gedreven fotograaf Sander Veeneman, die mensen bewust wil maken van de armoede in de wereld.

Veeneman portretteert al jarenlang mensen die lijden onder oorlog en armoede, overal ter wereld. Het beperkte bereik van zijn werk frustreert hem. "Mijn foto's komen in kranten en weekbladen, maar die liggen na een dag in de oud-papierbak".

Netwerk, Ned. 2, 20.25.

Veeneman's documentaire 'That's Life' wordt op donderdag 20 december om 22.50 uur uitgezonden door de IKON op Nederland 2.

Vandaag maakte Unicef maakte vandaag de winnaars bekend van de fotowedstrijd Unicef Photo of the Year 2007. De winnende foto is van de Amerikaanse fotojournaliste Stephanie Sinclair, en toont een Afghaans huwelijk tussen een bruid van elf jaar en een man van 40 (die nog een stuk ouder lijkt).

Meer foto's van Stephanie Sinclair over dit thema.

De tweede prijs ging naar G.M.B. Akash voor zijn foto's van kinderarbeid in Bangladesh.

Lees meer en bekijk de overige bekroonde foto's bij Unicef.

Kabelgoten onder het Media Park. Foto Sacha de Boer. Bron: Beeld en Geluid

Ook NRC Handelsblad en nrc.next besteden vandaag veel aandacht aan de fototentoonstelling Achter het Kijkglas van Stefan Heijendael en Sacha de Boer in het Instituut voor Beeld en Geluid op het Hilversumse Mediapark:

Nieuwslezeres Sacha de Boer (NOS) vond haar werkplek lelijk totdat ze er maandenlang rondliep met een camera: langs golfplaten studiocomplexen, betonnen kantoorgebouwen met een Oost-Duitse uitstraling, rommelige redactieruimten en parkachtig groen. „Ik rijd er nu veel vrolijker doorheen.” Ze denkt dat de negatieve beeldvorming te maken heeft met oude beelden die zich nu eenmaal makkelijk in het hoofd nestelen maar moeilijk te verdrijven zijn. „In de jaren zeventig zijn veel saaie betonnen gebouwen neergezet, maar er is nu ook de experimentele architectuur van het Instituut van Beeld en Geluid en het kantoor van de VPRO.”

Sacha de Boer fotografeert in zwart-wit. „Dat vind ik het mooist, omdat het een foto terugbrengt tot de essentie.” Fotograferen beschouwt ze als „een professie” die ze al langer uitoefent dan de journalistiek. Naast haar werk als nieuwslezeres voert ze opdrachten uit voor onder meer persbureau ANP. Ze werkt nu samen met fotografen Ata Kando en Diana Blok aan het project Living Other. Foam, het fotografiemuseum in Amsterdam, gaat deze „aanklacht tegen de behandeling van dieren” volgend jaar tentoonstellen. In het contemplatieve van de fotografie vindt De Boer een tegenwicht voor de vluchtigheid van het nieuws van alledag. „Maar het is soms schakelen”, zegt ze. „Fotograferen vergt een andere concentratie. Soms moest ik gewoon wachten tot het licht mooi genoeg was.”

Wie meer wil lezen kan terecht bij NRC Handelsblad.

FOAM-curator Marcel Feil, zojuist op de Vlaamse zender Radio 1: "Weegee werd bekend door zijn sensationele en nietsonthullende foto's."

Nietsonthullend? Dan hoeven we ook niet naar FOAM. Of zou Feil iets anders bedoeld hebben, zoals "nietsverhullend"?

Vanmorgen staat in de Volkskrant op pagina 2 een fraaie foto van Jean-Pierre Jans, van een Zeeuws landschap met ondergaande zon. Dezelfde Volkskrant plaatste het artikel ook op de internetsite, maar met een danig verknipte foto. Zonde!

De NVJ en de sectie fotojournalisten NVF hebben in een brief aan directeur-generaal Gerard van der Wulp van de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) opheldering gevraagd over de gang van zaken rond de eerste schooldag van prinses Amalia. Het is volgens de NVJ/NVF "onaanvaardbaar dat bij deze gebeurtenis een kleine selectie media tot de school werd toegelaten, terwijl de overige fotojournalisten door functionarissen van de RVD werden belemmerd in de uitoefening van hun fotojournalistieke werk." Een fotojournalist die vanaf de openbare weg een foto maakte, werd gedwongen deze uit de database van stockphotobureau Hollandse Hoogte te (laten) verwijderen. De NVJ noemt de schooldag "een historisch en nieuwswaardig feit" en beroept zich op de vrijheid van meningsuiting als journalisten in hun werk worden belemmerd. De NVJ/NVF vragen naast opheldering ook dat de foto wederom in de database van Hollandse Hoogte kan worden opgenomen.

Bron: NVJ/NVF via Villamedia.

Op 17 december verschijnt Hollandse haltes - Van Hongerige Wolf tot Biggekerke, een fotoboek van Werry Crone (staffotograaf van het dagblad Trouw en in 1994 Fotojournalist van het jaar) met teksten van Martin Bril.

(Onderstaande tekst is van de fotograaf, Werry Crone)

Iemand die kennis wil maken met het Hollands landschap moet de autosnelweg mijden. Neem de ouderwetse rijksstraatweg: van Utrecht naar Amsterdam, van Harderwijk naar Zwolle, van Venlo naar Roermond en verder.
De tachtig kilometer wegen, de tweebaans wegen.
Het zijn niet alleen de steden, maar ook de dorpen die zich op een natuurlijke wijze al eeuwenlang met elkaar verbonden weten.
Er gaat een wereld voor je open.
Het Nederlands landschap is interessant waar het er niet zo boven op ligt. Zo schijnt het. We moeten er ook niet al te groots voor adverteren en bezoekers willen werven.
‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’, sprak Cees Buddingh’ ooit.

Tegelijkertijd is de toegankelijkheid bewonderenswaardig uitnodigend.
Met de fiets (2x) op het autorek, met de trein, maar bovenal met de streekbus, kun je echt overal en altijd het land ontdekken.
Van Hongerige Wolf tot Biggekerke. Het is de literaire vertaling van een vervoerssysteem dat het landschap, de streek, optimaal toegankelijk maakt.

Daar gaat dit project over.
Leitmotiv is de streekbushalte in het landschap.

Het Nederlands landschap dat zich niet op een enkel moment laat vangen.
We volgen de seizoenen. Winter, lente, zomer en herfst, want dan komen de vele beelden van een streek aan het licht.
We zijn niet uit op mooie plaatjes die de zoveelste kalender zouden kunnen sieren. Hoewel we dondersgoed weten hoe een boeiende foto er uit moet zien.

Vanaf de A2, A12, A4 of welke snelweg dan ook is het steeds minder gemakkelijk om het Hollands landschap te ontwaren.
En staan we dan in de file en hebben we tijd om om ons heen te kijken, dan ontnemen corridors van bebouwing ons meer en meer het zicht op de omgeving. Geluidswallen in velerlei schakeringen, bedrijventerreinen die zich van de ene stad naar de andere lijken aaneen te rijgen.

Verlaat de snelweg A28 bij Harderwijk-Noord en passeer Frankrijk(!), Hierden en Hulshorst en ga richting Elburg en Oldebroek.
Passeer Tegelen richting Belfeld.
Kies de parallelle route van de A2 nabij Maarssen en zie de landgoederen en buitenplaatsen langs de Vecht. Enzovoorts.

We volgen de route en de dienstregeling van de streekbus, die zijn haltes overal in het landschap heeft.
Enerzijds de eenzame paal met een aanduiding van de naam van de halteplaats en het nummer van de lijn - met achter plexiglas de tijdstippen waarop de bus kan worden verwacht.
Halte Oudmirdum, Zwembad, Boerderij Muis, Willem Dreeslaan, Station NS en natuurlijk Brink.
Anderzijds mooie hokjes (abri’s) die bescherming bieden tegen weer en wind met twee (niet meer en niet minder) zitplaatsen.
Gele hokjes, rode hokjes, witte hokjes; zelfs een roze hokje nabij Drimmelen. Een verweerd huisje in Bellingwolde met de letters ADO – de G heeft de tijd niet overleefd. Maar wel een monument!
Een stoepje er omheen en fietsenstandaards voor de vaste gebruiker.
Een prullenbak ontbreekt zelden.

Het zijn de plekken die markeren waar mensen vertrekken en aankomen. Dagelijks op weg naar school en kantoor en terug naar huis, of zo maar af en toe op een vrije dag aanleggen.
De plekken waar het afscheid zwaar valt omdat het onvermijdelijk volgt, maar ook een ontmoeting en een hereniging voor emotie zorgen – al houdt men zich graag een beetje in, in het openbaar.
De bus is nog net in beeld of komt er juist aan.
Een heus busstation waar diverse lijnen samenkomen en de chauffeur even een collega spreekt. De afvalbak wordt geleegd. De reclame-uitingen gewisseld en de ruiten gezeemd.

Maar we gaan verder: rondom de halte kunnen zich ook aardige situaties voordoen. Daar wordt het zicht immers niet belemmerd door geluidswallen of eentonige bedrijfsgebouwen.
Wandelaars eten een boterhammetje. Een boom wordt gesnoeid, buurman maait het gras, paarden volgen elkaar naar de andere kant van de wei.
De sneeuw dekt het landschap af. De hei staat er kleurig bij. Schuimkoppen op het water.
Merkwaardige huizen, een flatgebouw met de Nederlandse vlag. Mensen met oranje petjes en sjaals: een ogenblik later rijdt daar op eens de Koninklijke bus door het beeld.

Hollandse haltes - Van Hongerige Wolf tot Biggekerke
160 pagina's, 30x23 cm. Bevat 17 columns en een inleiding van Martin Bril.
Winkelprijs: 27,50 euro. ISBN: 978-90-76915-22-7